17. Problemy dwóch ślizgonów.

[muzyka].

***

You were from a perfect world, 
a world that threw me away today, 
Today to run away. 

      Severus po raz kolejny wertował opasłe tomy książek, siedząc na wyczarowanym przez siebie fotelu obok łóżka gdzie spoczywała panna Granger. Choć z uwagą czytał coraz to nowsze linijki tekstu był czujny; Hermiona jęknęła cicho, prawie, że niesłyszalnie, podniósł bacznie wzrok - na czole dziewczyny pojawiły się krople potu, a na jej twarzy widać było ból. Szybko odkładając księgę chwycił ją za rękę, uspokoiła się odrobinę, czego nie można było powiedzieć o profesorze. 

- Gburku! - zawołał swojego skrzata, który znalazł się przy nim niemal natychmiastowo z przejętym wyrazem twarzy; miał mnóstwo zmarszczek oraz blizn, w tym jedną dużą, odcinającą się od reszty i nadającej lekko gburowaty wyraz twarzy skąd wzięło się jego imię jak i po kilku butelkach ognistej wypitych przez właściciela. Był ubrany dostojnie jak na przedstawiciela skrzatów domowych; w białą, jedwabną chustę umarszczoną i spiętą na wzór greckich tog, wełniane skarpetki w biało czarne paski oraz skórzane buty dostosowane do jego stóp.

   Skrzat obrzucił wzorkiem stan młodej dziewczyny po czym zniknął bez słowa ze zrozumieniem i determinacją w oczach. Po chwili, w której Severus zdążył zrobić zimne okłady z dodatkiem melisy, wrócił z brązową torbą, przypominającą lekko te mugolskie lekarzy. Podał ją drżącymi z przejęcia dłońmi Mistrzowi Eliksirów; wyjął z niej sporą ampułkę wypełnianą prawie w całości średniej wielkości tabletkami. Wysypał dwie do próbówki wcześniej naszykowanej przez Gburka z wodą; rozpuściły się w niej w szybkim tempie, po czym kredową substancję koloidalną transportował do nowej strzykawki zakładając na jej końcówkę długą, ostrą igłę. Na chudym, lecz lekko umięśnionym przez dźwiganie ciężkich podręczników ramieniu Hermiony zacisnął wąski pasek służący pani Pomfrey do pobierania krwi w codziennym zastosowaniu, a jemu do 'dokrwienia', jak nazywał ten proces; ciało nastolatki miało za małą ilość leukocytów, do których zawiesina musiała trafić bezpośrednio. Wprowadził odkażoną jodyną igłą lek do młodego organizmu. Po paru minutach gorączka minęła i na bladej twarzy panny Granger zapanował względny spokój. Snape opadł ponownie na fotel, odsyłając w międzyczasie swojego skrzata z powrotem do tajemnych bibliotek po kolejne zwoje. 

- Severusie, dobrze wiesz, że jest to lek jedynie na krótki okres czasu. Zamiennik i to dodatkowo zastraszająco słaby Eliksiru. - głos Dumbeldora rozległ się za jego plecami dochodząc z okolic drzwi; znajdowali się w komnatach czarnowłosego mężczyzny, aby mógł swobodniej pracować, a Hermionie była dana wymagana opieka jaką mógł jej zapewnić jedynie on ze swoją wiedzą w dziedzinie eliksirów, uzdrawiania oraz zaklęć. Przebywali tu już od dwóch dni, podczas których dyrektor ukrywał ich pod alibi kolejnej misji dziewczyny i śmierciożercy; Snape odwrócił się powoli. 

- Tak Albusie. Jestem coraz bliżej odnalezienia prawdziwego leku, ale potrzeba mi czasu, a to właśnie jego jest najmniej... - zacisnął mocniej swoje chude, długie palce na dłoni Hermiony. 

***

   Draco Mafloy wpadł niczym  huragan do Hogwartu; przemierzał korytarze w niebywałym tempie, aby jak najszybciej dotrzeć do celu. Gdy znalazł się już przed komnatami swojego ojca chrzestnego nie wahał się, aby nacisnąć klamkę, jednak przy przekroczeniu progu został odepchnięty przez niewidzialne granice. Nie zastanawiając się, machnął różdżką szepcząc czar, którego nauczył go właściciel miejsca. Po chwili tornado w postaci blondwłosego przeszukiwało gorączkowo salon; szukał nawet i za pod tapicerką kanapy, jakby Serverus mógł zamienić się w średniej wielkości igłę i wpaść w każdy zakamarek mieszkania. 

- Szukasz czegoś? - ostry głos sprawił, że chłopak głęboko odetchnął i usiadł na głębokim fotelu. 

- Nigdy więcej, wuju... - mruknął lekko rozbawiony, chcąc jednak utrzymać powagę; na twarz Mistrza Eliksirów wpłynął złośliwy uśmieszek. 

- Czyżbyś się o mnie martwił Draco? - kpiąco zapytał, za co otrzymał groźne spojrzenie od siostrzeńca. Chciał kontynuować 'rozmowę' z nim, jednak usłyszał ciche kaszlnięcie z sypialni. Szybko się tam znalazł, nie dostrzegając nawet zdziwionego spojrzenia nastolatka. 

   Chłopak przez chwilę się wahał, jednak wszedł do pokoju za wujem; gdy ujrzał twarz postaci leżącej na łóżku stanął oniemiały w progu. Potrafił wydobyć z siebie jedynie dwa słowa. 

- O cholera...

   Profesor Snape, ten sam Postrach Hogwartu Numer Jeden na co dzień, kręcił się z niespokojnym, zatroskanym wyrazem twarzy wokół leżącej na jego łożu Hermiony Granger, etatowej panny Wiem - To - Wszystko szykując strzykawkę wypełnioną srebrzystym płynem. Drygnął i spojrzał na przybysza usłyszawszy słowa. 

- Nie wiem czym dostała, jej obrażenia były bardzo ciężkie i przez nie zapadła w śpiączkę. - tłumaczył, a po tonie jego głosu można było wnioskować troskę, oraz fakt, że nie przemawiał jedynie do chłopaka, ale także i do samego siebie. 

- Ale wybudziła się z niej prawda? - piskliwie zapytał młodzieniec. Odpowiedział mu jednak przeczący ruch głową swojego stryja. 

- Nie, od dwóch dni nadal nic się nie polepszyło, o ile nie pogorszyło - cierpko wypowiedział swoje spostrzeżenia - na razie podajemy jej dożylnie lek, który zamraża receptory odpowiadające za ból oraz likwiduje efekty klątwy, jednak nie może być to długotrwałe zastosowanie. Za niedługo umrze o ile nie wymyślę czegoś lepszego bądź nie uleczę jej całkowicie. Wszystko jest w moich rękach Draconie - odwrócił się do chłopaka, który mógł zauważyć wyraźne zwilgotnienie jego oczu - A ja... nie wiem co robić, nigdy nie czułem się tak bezsilny i głupi! - kopnął mocno w krzesło stojące pod ścianą; rozleciało się jak kruchy domek z kart pod naporem mocnego dmuchnięcia. Severus opadł bezsilnie na podłogę, chowając głowę w dłoniach. 

   Siedział tak przez kilka minut, w czasie tym Draco przetwarzał wiadomość stojąc nadal w progu pomieszczenia. Otrząsnął się nagle podchodząc do czarnowłosego mężczyzny i podając mu rękę; otrzymał zirytowane spojrzenie, jednak zdołał się dostrzec w nim wdzięczność. Jeśli był człowiek przy którym Severus był sobą, był to właśnie jego siostrzeniec. 
   Usiedli razem w przestronnym salonie; Mistrz Eliksirów przywołał kilka butelek ognistej, dwie szklanki i małej wielkości buteleczkę z eliksirem otrzeźwiającym. 
- W razie gdyby się jej pogorszyło, muszę szybko wytrzeźwieć. - wyjaśnił zauważając pytający wzrok oraz nalewając jednocześnie bursztynowy płyn do kryształowych naczyń; Draco wypił całą zawartość duszkiem. 
- Luna najpierw zaginęła, bałem się o nią, ale znalazłem ją. - zwierzył się. 
- To chyba dobrze, powinieneś się cieszyć - odpowiedział mu zmęczony głos wuja - i zostawić alkochol staremu ojcu chrzestnemu - wydobył z siebie ciche prychnięcie naśladujące delikatny śmiech, odbierając ognistą z rąk siostrzeńca. 
- Jest w lochach Czarnego Pana, nadal mam się cieszyć? - wypluł z sarkazmem utkwiwszy wzrok na poziomie wysoko położonego obrazu. Nagle poczuł lekki ciężar w dłoni i jakiś przedmiot spoczywający w niej; była tam wypełniona praktycznie całkowicie szklanka. 
- Chyba jednak coś ci się należy... 
   Pili wspólnie topiąc swoje żale i nadzieje w mocnym trunku. Z każdym najmniejszym odgłosem dochodzącym z sypialni Severus jednak wypijał mały łyk bezbarwnego płynu i szybko szedł, aby dojrzeć do Hermiony. 

__________________________________________

Dedykowany dla Rickmanicka. ^^ 

A więc znacie dwie piosenki przewodnie dla wątków Sevmione, a tu macie dokładne linki:

Coma White i Just Give Me a Reason. ^^ 

Według mnie obie pasują idealnie. :) 

Mam nadzieję, że notka, choć krótka, się podoba. Nie wiem czy widać to po tym rozdziale, ale będę starała się spleść wątki wszystkich bohaterów w jedną, logiczną całość, aby wszystko miało ręce i nogi oraz dążyło do Wielkiej Bitwy, ale nie martwcie się - w opowiadaniu jest jeszcze rok do niej. :) 

Komentujcie. :) 

_________________________________________________