18. Anthony Foster.

[muzyka].

***

Idąc cmentarną aleją, szukam Ciebie mój Przyjacielu .

Odszedłeś bo byłeś słaby, jak suchy liść. 

Dziś możemy się dotknąć, Naszymi pustymi duszami, 

obnażyć swe oszustwa i Nasze wypalone sumienia. 

Już nikogo nie dręczą Nasze mdłe spojrzenia. 

   Nazywał się Anthony. Anthony Paul Foster. Tak też głosiła marmurowa tabliczka grobowa. Umarł w wieku 52 lat; jak na czarodzieja za młodo jeśli brać pod uwagę śmierć naturalną. Przyczyną jego zgonu jednak była Avada, znana zabójczyni, złodziejka marzeń i nadziej, przyjaciółka wojny. 

   Wyglądał groźnie; przez mugolskie tatuaże otrzymywał zdegustowane spojrzenia konserwatywnych uczestników magicznego świata, nie pomagały mu również średniej długości włosy związane zawsze w kucyka, ani umięśniona, potężna sylwetka. Stwarzał jednak jedynie pozory; tak znane, a skrywane przez wszystkich i potępiane. Był miły, kochający i opiekuńczy dla ludzi na których mu zależało, zwierząt i małych dzieci. Nigdy nikogo nie zabił, wymyślił pięć najpotężniejszych zaklęć, dwa obronne oraz trzy lecznicze, ratujące życie milionom, a także zaklęcie imitujące swym promieniem i natężeniem Avadę, jednak w skutkach działających na zasadzie kurtyny dumnej; człowiek, który dostał owym zaklęciem wyglądał na martwego jednak przebudzał się po czterech godzinach. Los jednak był dla niego kpiący i ironiczny, dostał prawdziwą Kedravą umierając również na prawdę. 
   Tom Riddle podążał wzdłuż alejek pokrytych już grubą warstwą liści w odcieniach jesieni i mijając kolejne groby i szukając wzrokiem tego, do którego podążał. W końcu doszedł do celu; nagrobek był bogato zdobiony, w cieniu potężnego dębu mającego symbolizować siłę, napis na nim oznajmiał - ,,Anthony Paul Foster, 52 lata, lojalny przyjaciel". Jednak to ani nie treść, ani lokalizacja czy faktura miejsca pochówku lecz napis, delikatny i prawie niezauważalny ,,Lepiej zginąć za przyjaciela niż za złoto"* przyciągał uwagę i skłaniał do chwili refleksji bądź zadumy. 
   Tom usiadł na drewnianej, prostej ławce przed pomnikiem. 
- Wiem Thony, zawiodłem Cię, nie tylko dlatego, że nie przychodziłem... jestem słaby, przyznaję. - cicho zaczął - Ostatnio wiele się działo, może widziałeś to z góry bądź podglądałeś przez ziemskie dziury z piekła, mam jednak nadzieję, że sumienie zaprowadziło Cię do pierwszej opcji. - zaśmiał się smutno - Zawiodłem samego siebie, złamałem obietnicę Tobie daną,  jestem do niczego... przyjdź do mnie bądź wyślij kogoś, aby to już się skończyło, chcę końca... tyle ofiar i tyle czasu, a ile włożonych nadziej i marzeń w tą bitwę zostało? Powiedz mi mój Przyjacielu! - krzyknął w pustkę, miał zeszklone oczy niczym pokryte mgłą - Boję się, cholernie się boję, tym bardziej, że już mam o kogo. - uśmiechnął się znów wracając do poprzedniego tonu - nazywa się Bella, tak ta sama Bellatrix Black, którą znałeś ze spotkań i którą karałem na Twoich oczach. Nie sądziłem, że mogę kiedykolwiek poczuć coś takiego do niej, a jednak, stało się... chyba ją kocham... - zawiesił smutnie głos, jak to miewają w zwyczaju doświadczeni lekarze przy ogłaszaniu wyroku śmierci - Wiem, że byś się cieszył, polubił ją, ale chyba sam wiesz, jakie niebezpieczeństwo na nią ściągam. Cały ten zakon, cała ta wojna i bezsensowna przepychanka z tym starym głupcem ,,kto jest silniejszy"! - krzyknął rozgoryczonym głosem - Powiedz mi, Przyjacielu, czy to wszystko ma sens? Czy jest tego jakiś cel, czy wyciągniemy z tego jakiś morał? - zapytał w przestrzeń, samotna łza spłynęła po jego policzku - Milczysz już od trzech lat, długich i ciężkich, brzemiennych w skutkach. Milczysz przeze mnie i dla mnie. Dzięki milczeniu żyję, ale wiesz dobrze, że wolałbym wtedy zginąć. Nie byłoby problemu, Ty nadal byś żył, siedział na moim miejscu uśmiechając się do wspomnień i ciesząc chwilą, bez oddechu wojny na karku i łopotania szat Kostura w uszach. Wszystko by było lepsze, gdybym nie żył. Chciałbym umrzeć, a Ty postawiłeś mnie w sytuacji przymusowej. Kazałeś mi żyć. - westchnął ciężko wstając. - Żegnaj Przyjacielu, za niedługo jednak dołączę do Ciebie...

***

   Gestem dłoni Voldemort znów przybrał swoją cielesną, zwaną również normalną, postać. Wszedł do swoich komnat z lekkim, kpiącym uśmiechem na twarzy, ze swoją maską pod którą ukrywał wszelkie emocje. 
   Przeszedł od razu do salonu; obszernego pomieszczenia utrzymanego w odcieniach złota i brązu, z ogromnym kominkiem i mahoniowymi meblami z sofą i pięcioma fotelami obitymi grubą warstwą smoczej skóry w kolorze bordowym.  Podszedł do sporego barku umieszczonego tuż za kanapą. Wyjął stamtąd dużą butelkę z bursztynowym płynem i złotym napisem ,,Ognista Ogden'a" oraz kryształową szklankę, którą wypełnił owym płynem do połowy. Siadł w jednym z głębokich foteli, odpływając we własne myśli. 
   Po czasie około pół godzinnym z letargu wyrwał go delikatny i cichy głos. 
- Tom, wszystko w porządku? - w odpowiedzi jedynie dał Belli pojedynczego całusa w usta. Po czym ominął ją przechodząc do swojego gabinetu, gdzie ściany pomalowane były na czarno, a meble ponure i proste choć wykwintne z najlepszych materiałów. Z jednej z najbardziej niepozornych i ukrytych ksiąg wyjął kartkę, po czym wyczarował pióro i dopisał do treści zajmującej już półtorej strony kolejne dwa zdania. Usatysfakcjonowany uśmiechnął się lekko i nadal w dobrym humorze ze swojej pokaźnej kolekcji wybrał tom owinięty w bawełnianą okładkę. Odnalazł jeden z przepisów i spisał go pośpiesznie, po czym zaklęciem zmienił charakter pisma. 
   Przeszedł parę metrów, aż do złotej klatki na końcu pomieszczenia, w jej środku siedziała duży puszczyk w odcieniach bieli i beżów. Do jego nogi Riddle przywiązał czerwoną kokardką zwój dziękując w myślach Lucjuszowi za podarunek w postaci sowy. Otworzył jedno z potężnych okien machnięciem różdżki po czym wypuścił zwierzę. Nadal z lekkim uśmiechem obserwował piękne szybowania sowy, to jak pikuje by później wznieść się ponad chmury. Gdy tracił już ją ze swojego pola widzenia szepnął cicho 
- Bądź wysłannikiem szczęścia, przynieś je i zostaw niczym swe pióro... 

_____________________________________

*cytat znaleziony jakiś czas temu na tej stronie, nie podano autora. 

_________________________________________________________

Rozdział pisało mi się lekko i przyjemnie choć jest smutny i podejmuje ciężki wątek niemożliwy do ujęcia w krótkim odstępie czasowym. Jedyną przeszkodą był czas, przez który rozdział ukazał się tak późno. Jeszcze raz przepraszam, ale ciągle praktycznie uczę się, a wolne chwile wykorzystuję na dodatkową naukę języków, czytanie i spędzanie czasu na dworze z rodziną i moim psem. :) Piszę praktycznie jedynie wieczorami, chyba, że w weekend odnajdę trochę czasu popołudniem bądź z rana o ile wcześnie wstanę. ^^ 
Rozdział niestety krótki, ale mam nadzieję, że się podoba. Na tygodniu powinnam coś wstawić. ;p 
Komentujcie! <3 
___________________________________________________________