19. Wysłannik szczęścia.

[muzyka].

,,Little darling, it's been a long lonely winter 

Little darling, it feels like years scince it's been here

Here comes the sun, here comes the sun

And I say, it's all right. 

Little darling, the smiles returning to the faces". 

***

   Ginevra, niepozorna rudowłosa postać z wybuchowym, ognistym charakterem, była uczuciowa i często zazdrosna o co według niej nie trudno będąc dziewczyną Harrego Pottera, Chłopca Który Przeżył, bożyszcza miliona czarownic, dżentelmena i kulturalnego, w miarę przystojnego młodego mężczyznę. 

   Dziewczyna podążała właśnie jednym z ciągnących się w nieskończoność korytarzem Hogwartu, gdy nagle straciła grunt pod nogami i zastała ją ciemność. Ktoś zasłonił jej oczy jednocześnie trzymając mocno w pasie i unosząc lekko do góry. Zaczęła krzyczeć i kopać nogami, bała się, śmierciożercy w Hogwarcie co prawda nie byli zjawiskiem nawet prawdopodobnym, jednak jej wyobraźnia nie dawała spokoju nasuwając w ciągu tych kilku sekund gromadzone przez ostatnie miesiące najczarniejsze scenariusze śmierci, porwań i brutalnych przesłuchań o jakich się słyszało. Porywacz jednak ku jej zdziwieniu zaśmiał się melodyjnie obok jej ucha. 
- Cicho, głupia idiotko! Nie wierzgaj tak tymi nogami, będę miał przez ciebie siniaki! - udawane oburzenie w głosie młodego mężczyzny mieszało się z dozą rozbawienia. Ręka z jej oczu została zabrana, jednak owy ktoś nadal trzymał ją w pasie. 
- Zabini! Co ty do cholery wyprawiasz?! - warknęła wściekła, w odpowiedzi otrzymała jednak kolejny ciepły uśmiech i lekki chichot. Patrzył na nią swoimi czekoladowymi oczami, nie zdejmując nadal dłoni z pasa. Odchrząknęła zmieszana sytuacją patrząc znacząco na jego ręce. Podążył za jej wzrokiem i puścił ją odstawiając bezpiecznie na podłogę; miał bordowe pliczki, a ich krwisty odcień był widoczny pomimo jego ciemnej karnacji. 
- Musisz coś zobaczyć, chodź za mną! - powiedział chwytając jej dłoń. Mimowolnie podążała za nim coraz bardziej zastanawiając się nad dziwnym zachowaniem chłopaka. 

***

   Sporej wielkości puszczyk o białym upierzeniu wylądował z wdziękiem w półotwartym oknie komnat Severusa Snape, szanowanego Mistrza Eliksirów, sztywnego profesora jednego z przedmiotów nauczanych w Hogwarcie, aktualnie człowieka śpiącego w jednym z foteli z pustą butelką Ognistej w dłoni i kilkoma walającymi się na pobliskim stoliku; jego chrześniak w podobnej pozie spał twardo na dywanie w okolicach dużego kominka. Sowa podleciała do czarnowłosego mężczyzny, usiadła mu na ramieniu i lekko ukuła dziobem w policzek. Machnął ręką tak, jak odgania się natrętną muchę w upalny, burzowy dzień, ptak był jednak uparty, uszczypnął go mocno; Severus niechętnie otworzył oczy. Spał spokojnie, wcześniej zażył eliksir słodkiego snu, który podał również Hermionie i Draconowi, dzięki czemu miał pierwszą od dwóch dni spokojną i przespaną noc. Wszystko co dobre jednak szybko się kończy. Miły sen, którego treści niestety nie pamiętał w całości dobiegł końca, a sowa niecierpliwiła się coraz bardziej. 
- Eh, co tam masz potworze? - mruknął niechętnie, machinalnie jednak głaszcząc ją po miłych w dotyku piórkach. Drugą, wolną dłonią rozplątał wstążkę i zaczął czytanie listu. 

   Drogi Severusie! 

Piszę do Ciebie, gdyż chcę Ci pomóc. Dowiedziałem się niedawno o tym, jak jeden z śmierciożerców zaatakował pewną dziewczynę, niejaką Hermionę Granger. Pomimo, iż pewnie nie wiesz kim jestem, ani czemu czemu sięgnąłem po to nieszczęsne pióro, wiem o Twoim uczuciu do Niej. Odwróć kartkę. Mam nadzieję, że dzięki mnie będziesz szczęśliwy. Zacznij się uśmiechać i żyć, niczego nie żałować. W tych czasach nie warto myśleć o opinii innych i planować jutrzejszego dnia, co do sekundy. Zacznij żyć chwilą, po prostu... 

Anonim. 

   Zaciekawiony czarnowłosy mężczyzna pośpiesznie odwrócił zwój; na widok treści zapisanej wąskim drukiem mimowolnie otworzył usta i szeroko otworzył oczy. Z przepisem w rękach pobiegł po jedną z wielkich ksiąg. Otworzył ją na stronie zaznaczonej zakładką. Dopasował kartkę do strzępów po tej wyrwanej. Pasowała idealnie. Triumfalny uśmiech zagościł na jego twarzy. 
- Już coraz bliżej i będziesz znów mogła się uśmiechać, mała - szepnął cicho. 

___________________________________

Znów krótko, znów źle, znów inaczej niż miało być. :c 

Komentarzy też znów mało, 2 osoby komentujące, jedna informacja o nominowaniu... eh. 

Rozdziały będą już coraz częściej i postaram się, aby również ich jakość poprawiła się, ale dopiero znajdę do tego głowę po wystawieniu ocen. :) 
Co do informowania, czy osoby które chcą czytać mogłyby dodać się do obserwatorów? Wtedy nie bałabym się, że znów zapomnę kogoś poinformować. xD 

Komentujcie to naprawdę daje kopa i motywację <3 

_________________________________________________________